Framing Britney Spears

Geestelijk geweld/emotionele mishandeling, wat is het of kan het zijn….

• • Iemands lichaam, houding of figuur beledigen of belachelijk maken;
  • Iemands persoonlijke activiteiten niet accepteren;
  • Iemand negatieve kritiek geven op alles wat hij of zij doet, denkt of zegt en de ander vernederen en beschuldigen. Bijvoorbeeld zeggen dat die persoon waardeloos, dom en gek is;
  • Het controleren van het gevoelsleven van iemand. Bijvoorbeeld door te zeggen dat die persoon niet met vrienden of familie mag omgaan of iemand straffen voor contact met anderen. Ook straf geven voor activiteiten valt daaronder en het opeisen van alle aandacht;
  • Iemand opsluiten in huis en verbieden om de straat op te gaan om te gaan werken, studeren of te sporten.
  • Iemands lichaam, houding of figuur beledigen of belachelijk maken;
  • Iemands persoonlijke activiteiten niet accepteren;
  • Iemand negatieve kritiek geven op alles wat hij of zij doet, denkt of zegt en de ander vernederen en beschuldigen. Bijvoorbeeld zeggen dat die persoon waardeloos, dom en gek is;
  • Dreigen om de ander te verlaten;
  • Het controleren van het gevoelsleven van iemand. Bijvoorbeeld door te zeggen dat die persoon niet met vrienden of familie mag omgaan of iemand straffen voor contact met anderen. Ook straf geven voor activiteiten valt daaronder en het opeisen van alle aandacht;
  • Iemand opsluiten in huis en verbieden om de straat op te gaan om te gaan werken, studeren of te sporten.
  • Iemands lichaam, houding of figuur beledigen of belachelijk maken;
  • Iemands persoonlijke activiteiten niet accepteren;
  • Iemand negatieve kritiek geven op alles wat hij of zij doet, denkt of zegt en de ander vernederen en beschuldigen. Bijvoorbeeld zeggen dat die persoon waardeloos, dom en gek is;
  • Dreigen om de ander te verlaten;
  • Het controleren van het gevoelsleven van iemand. Bijvoorbeeld door te zeggen dat die persoon niet met vrienden of familie mag omgaan of iemand straffen voor contact met anderen. Ook straf geven voor activiteiten valt daaronder en het opeisen van alle aandacht;
  • Iemand opsluiten in huis en verbieden om de straat op te gaan om te gaan werken, studeren of te sporten.

Britney Spears. Hier is iemand die, niet enkel naar mijn bescheiden mening, sinds haar 10e (en misschien ook wel voorheen) werd geconfronteerd met grensoverschrijdend gedrag in allerlei vormen en door allerlei mensen, maar vooral ook mentaal geweld moest incasseren door haar dichte omgeving. Nagenoeg alles waarmee ze tijdens een bepaalde periode de pers begon halen met smeuïge details (en nog steeds haalt), is daarvan het gevolg.

“Framing Britney Spears toont glimpen van wie Britney Spears vóór 2008 was. Ze lijkt meer artistieke visie te hebben dan haar werd toegedicht. Ze komt intelligent en beredeneerd uit haar interviews. Ze lijkt plezier te hebben in wat ze doet. Maar de vragen waar ze op moest antwoorden gingen daar niet over: ze gingen over haar borsten, haar maagdelijkheid, haar lieven en haar moederschap. Terwijl ‘controlling the narrative’ vandaag een obsessie is voor Taylor Swift, Drake en Beyoncé, werd het verhaal van Britney Spears, pre-Instagram, bepaald door platenbazen, pers, paparazzi en ex-lieven. Meestal waren dat mannen. Bijna altijd was de ondertoon seksistisch. Het valt op hoeveel van die misogyne clichés je vandaag wél herkent. De lolita. De little miss perfect. De party girl. De bimbomoeder.”

De gelijknamige (én ontroerende) documentaire gaat eveneens over haar bijzondere wettelijke status. Sinds 2008 staat ze immers onder curatele van haar vader en een advocaat, die beide zeggenschap hebben over haar persoon én haar financiën ! – een rechtsprocedure die doorgaans gebruikt wordt voor dementerende bejaarden. Sinds een jaar of twee neemt de kritiek op dat systeem toe en zijn aanhangers van de beweging Free Britney ervan overtuigd dat ze gevangen gehouden wordt door haar vader. In mijn ogen wordt ze dat ook, in een psychische gevangenis die ‘strikte bewindvoering’ heet.

Onlangs kon Spears tijdens een hoorzitting eindelijk zelf haar verhaal doen.  Door de coronamaatregelen verliep haar getuigenis via telefoon maar was daarom niet minder confronterend.

“Mijn vader controleert mij 100.000 procent. Ik kan niet zelf bepalen met wie ik contact heb. Vrienden die vlakbij wonen, mag ik niet zien. Ik voel me helemaal alleen en verlaten. Iedereen om mij heen zegt neen en buit mij uit. Ik ben getraumatiseerd, ik wil gewoon mijn leven terug.”

Hoe lang gaat men voor deze mishandeling her en der de ogen nog sluiten ?  Ik hoef geen fan te zijn om openlijk toe te geven, dat dit niet enkel een groot menselijk drama is maar ook een regelrechte schande.
Herhaalde pogingen om het curatorschap van haar vader te laten opheffen hebben alsnog geen positief resultaat gekend.  Een volgende hoorzitting in de zaak rondom het curatorschap staat gepland voor 14 juli.

Waar de documentaire nog te zien zou zijn is me niet onmiddellijk bekend. Op Youtube vindt men meerdere ongetwijfeld fragmenten.

Framing Britney Spears – Trailer (2021) – YouTube

Leestip
“Framing Britney Spears”: misselijkmakend seksisme aangeklaagd – Campagne ROSA

I love you Porgy

Onrecht(vaardigheid).  Ik kan er moeilijk tegen, om niet te zeggen ‘niet’. Ermee geconfronteerd raakt het mij tot in mijn ziel. Intussen weet ik meer over mezelf, van waar dat komt en vooral hoe ik ermee kan omgaan. Dit ‘ik’ even terzijde, als inleiding, want dit is niet waarover ik het wilde hebben.  Niet helemaal, en toch….

Tiener van de ‘sixties’ maar evenzeer kind van de vijftiger jaren ben ik opgegroeid met cinema.  Cinema was er overal, zowel letterlijk als figuurlijk.  ‘Cinema thuis’ voorspelde gewoonlijk weinig goeds en ‘cinema buitenshuis’ was een goed middel om soelaas te bieden.  Het was ook een goed middel om ‘wij,  kinderen’ ’s zondags in de namiddag bezig te houden terwijl onze ouders aan het werk waren.  Ik heb dus van jongsaf veel films gezien, héél veel in allerlei soorten, geuren en kleuren.  Een filmgenre dat in de jaren ’50 tot grote bloei kwam, waren (al dan niet Bijbelse) spektakelfilms maar evenzeer muzikale films, geïnspireerd door opera’s en musicals. Eén van mijn filmidolen, Sidney Poitier, leerde ik kennen via zo’n muzikale film die zijn inspiratie vond in…. Porgy en Bess,  opera, in 1935 gecomponeerd door George Gershwin.

Sidney Poitier, (born February 20, 1927, Miami, Florida, U.S.), Bahamian American actor, director, and producer who broke the colour barrier in the U.S. motion-picture industry by becoming the first African American actor to win an Academy Award for best actor (for Lilies of the Field [1963]) and the first Black movie star. He also redefined roles for African Americans by rejecting parts that were based on racial stereotypes.

Nu, die Porgy and Bess maakte een diep indruk op mij als kind, niet enkel vanwege de schitterende muziek (denk maar aan Summertime) maar evenzeer door het aangrijpende verhaal.

Het is een verhaal van armoede, van slavernij, van liefde en passie, van moord en doodslag, van eenzaamheid, wanhoop, én verkrachting. In a nutshell. De verslaafde Bess zoekt nl. bescherming tegen haar gewelddadige vriend Crown bij de verlamde bedelaar Porgy, die Crown doodt, nadat die Bess wilde verkrachten.

Als kind ‘voelde’ ik het onrecht van één en ander in dit verhaal al sterk aan, vandaag zou ik me bewuster met het lot van Bess bezig houden.  Maar goed, naast de ervaringen van een kind toen, er is ook nu heel veel stof in en rond Porgy en Bess dat tot nadenken stemt.

De oorsprong van Porgy and Bess | Nationale Opera & Ballet

Gershwins Porgy & Bess (1935): De waardevolle elementen en overlevingsmechanismen. | Scriptieprijs (scriptiebank.be)

Mijn top 3 favoriete Poitier-films

Porgy & Bess
Guess who’s coming to diner
In the heath of the night

Wij

Maud Vanhauwaert is dochter van Pol en Daniëlle en tweelingzus van Julie. Ze woont samen met Limore en Perèz en met een venijnige straatkat, De Kleine Charlemagne. Soms zou ze een xylofoonspeler willen zijn, zodat ze elke dag hout kon afkloppen. Ze is relatief sympathiek en vertelt vaak dezelfde anekdotes. Zoals deze: ooit mocht ik eens signeren op de boekenbeurs. Ik zat op een grote witte barkruk, naast Herman Brusselmans. Plots werd ik ongesteld. Ik stond op en de hele witte barkruk… (vul aan). Ik ben nog altijd bang dat Brusselmans, die alles zag, het gênante voorval ooit in zijn boeken zal verwerken. Ik ben binnengegaan als schrijfster en buitengegaan als lekkende vrouw. (Dit en meer kunt u lezen op haar website).

Tijdens 2018-2019 was ze stadsdichter van Antwerpen.

wij. hier. nu. Ja

en ach, misschien zullen er ooit bergen rijzen
valleien splijten tussen ons in, zullen wij
met rookpluimen moeten seinen: weet je nog

daar. toen. wij. toch

maar zolang we niet vergeten dat er een moment
was in ons leven waarop we dachten
dit en voor eeuwig, dit heden is een eden

vinden wij ons wel weer in elkaar
en zal ik denken aan wat je ooit onbewaakt
tegen mij zei, je had het in oude psalmen gelezen

aan u gebonden ben ik vrij

Wij die minnaars waren….

And so it ends, om juist te zijn, een gedicht van Vita Sackville-West.

Vita Sackville-West is en blijft een, althans voor mij, intrigerende vrouw. Ik heb nog wel een aantal superlatieven voor haar in de aanbieding maar in het kader van de Poëzieweek ga ik me er niet toe laten verleiden daarop in te gaan.  Kwestie van de aandacht nu niet af te leiden van het gedicht.  Omwille van wie haar misschien niet kent even héél kort.  Op de foto rechts, links naast haar Virginia Woolf.

Vita had een paar grote passies. Die voor haar geboortehuis ‘Knole House’, als de enige erfgename in rechte lijn mocht ze het als vrouw niet erven ! Ook  tuinieren (denk maar aan het prachtige Sissinghurst), dichten, schrijven en de liefde.  Vita viel op mannen, maar vooral op vrouwen, waaronder Virginia Woolf.  U hoort me al komen zeker… een biografische schets in de maak ?  Maar eerst, het gedicht, dat volgens mij past in het thema ‘Samen’; in dit geval ‘niet-meer-samen’.

And so it ends
We who were lovers may be friends.
I have some weeks in which to steel
My heart and teach myself to feel
Only a sober tenderness
Where once was passion’s loveliness.

I had not thought that there would come
Your touch to make our music dumb,
Your meeting touch upon the string
That still was vibrant, still could sing
When I impatiently might wait
Or parted from you at the gate.

You took me weak and unprepared.
I had not thought that you who shared
My days, my nights, my heart, my life,
Would slash me with a naked knife
And gently tell me not to bleed
But to accept your crazy creed.

You speak of God, but you have cut
The one last thread, as you have shut
The one last door that open stood
To show me still the way to God.
If this be God, this pain, this evil,
I’d sooner change and try the Devil.

Darling, I thought of nothing mean;
I thought of killing straight and clean.
You’re safe; that’s gone, that wild caprice,
But tell me once before I cease,
Which does your Church esteem the kinder role,
To kill the body or destroy the soul?

Vita wordt omschreven als een gepassioneerde en romantische rebel, innerlijk vrij.

Ik, geboren als vrouw…

Deze week (28-1 / 03.02.2021) is het poëzieweek.  Over het hoe, waarom en waar laat ik u grasduinen in hun website.

Persoonlijk hou ik van een gedicht van tijd tot tijd en in tijden van van grote emoties een ietsje meer. Een blauwkous zou er geen zijn mocht ze niet de poëzie onder de aandacht willen brengen.  Dat het te weinig gebeurd, dat ‘onder de aandacht’ brengen, dat is een statement dat u er hier gratis bij krijgt 😉

Deze week krijgt u er dagelijks eentje van de Blauwkousblog.  Het thema van de poëzieweek is ‘Samen‘.  Wellicht is dat een opdracht waarvoor ‘slagen’ niet altijd zal lukken, maar ‘samen’ heeft vele ladingen.  We zullen wel zien.  Vandaag start ik met Edna Saint Vincent Millay, één van mijn favorietes, waarover ik lang geleden al eens berichtte hier.

I, being born a woman and distressed

By all the needs and notions of my kind,

Am urged by your propinquity to find

Your person fair, and feel a certain zest

To bear your body’s weight upon my breast:

So subtly is the fume of life designed,

To clarify the pulse and cloud the mind,

And leave me once again undone, possessed.

Think not for this, however, the poor treason

Of my stout blood against my staggering brain,

I shall remember you with love, or season

My scorn with pity,—let me make it plain:

I find this frenzy insufficient reason

For conversation when we meet again.

Omdat ik vrouw ben en behoorlijk heb te lijden

van al de grillen en behoeften van mijn soort,

laat jouw nabijheid iemand in mij aan het woord

die zegt (wat ze niet meent) hoe goed ze met je vrijde.

Maar het is niet omdat ik op mijn borsten duldde

jouw tachtig kilo en jouw pompen en jouw zweten

– passie verheldert ’t bloed en verduistert ’t weten –

dat ik mij niet herinner hoe je lulde.

Je moet niet denken dat dit zielige verraad

van mijn sterk bloed tegen mijn zwak verstand volstaat

om jou in liefde te gedenken.

Dit hitsige gedoe van ’t wijf dat in mij praat

vind ik hoegenaamd geen reden tot een konversatie

als ik je nog eens tegenkom op straat.

(vertaling door Herman De Coninck)

Ik, die als vrouw getergd ben door de aard
Van wat mijn soort zich wenst en denken mag
Word nu door jouw aanwezigheid geacht
Je mooi te vinden en begerenswaard
Zodra mijn borst je zware lijf ervaart

Spitsvondig brengt de pure levenskracht
Mijn hart op hol, terwijl mijn geest versmacht
En ik ben, als je weggaat, niet bedaard

Je kunt maar beter dit verraad vergeten
Warmbloedigheid verbijsterde mijn brein
Van harte zal ik straks nog van je weten

Mijn hoon betreur ik, ik schenk klare wijn

Genot op zich vind ik geen goede reden
Te praten als we weer eens samen zijn

(vertaling door Ans Bouter)

Edna Saint Vincent Millay vind ik overigens en erg interessante vrouw.  Binnenkort schrijf ik hier nog eens een (korte) biografie.

Lifehacks en shortcuts

Lifehacks en shortcuts, het thema van deze maand voor de Blogboost Najaarschallenge.

 

Hoe kan ik dit thema niet aan mezelf verbinden maar wel aan een bijzondere vrouw, was mijn eerste bedenking. Tenslotte moet deze blauwkous trouw aan haar uitgangspunt blijven en dat is niet het persoonlijk webdagboek.

Ik kom nog uit een tijdperk, of misschien beter gezegd ik kom nog uit een generatie, waar het al eens gebruikelijk was dat Helen Keller ter sprake kwam. Vermoedelijk was dat in de les ‘zedenleer’, alhoewel ik dat niet zeker meer weet. Maar, Helen Keller dus.

Geboren in 1880 in een gezin dat 4 kinderen telde en waarvan zij de oudste van de meisjes was. Als tweejarige peuter loopt ze een ziekte op (mogelijk roodvonk of hersenvliesontsteking) met hoge koortsaanvallen en met blind- en doofheid tot gevolg.

Op zesjarige leeftijd nemen haar ouders haar mee op consultatie bij een specialist, die haar op zijn beurt in contact brengt met Alexander Graham Bell, die op dat ogenblik werkt met dove kinderen. Jaja, dié Bell en deze kennismaking zal bepalend zijn voor haar verdere leven. Hij stelt de ouders nl. voor om naar het Perkins Instituut voor Blinden in Boston te te gaan. Als de familie daar een ontmoeting heeft met de directeur, stelt die hen op zijn beurt voor om met een van de meest recent afgestudeerden van het instituut, de 49-jarige Anne Sullivan, te werken. Anne Sullivan zal erin slagen om met Helen, die zich tot dan in complete stilte hulde, te communiceren. Helen Keller leert het vingeralfabet (een soort van Life Hack* dus), waarbij woorden in de hand gespeld worden. Zij leert eveneens braille, gebarentaal, liplezen met haar vingers en zelf spreken (wel moeilijk verstaanbaar). Later vergezelt Anne Helen naar Radcliffe College, waar ze zal cum laude zal afstuderen en daarmee de eerste doofblinde is die een universitaire studie op haar naam heeft staan (Bachelor of Arts).

“There are no shortcuts to any place worth going.” — Helen Keller

 

Blind and deaf author Helen Keller runs her fingers over the face of President Dwight Eisenhower during a visit to the White House in 1953. Photo by Charles Corte/UPI

Hellen Keller heeft in haar leven tal van boeken geschreven, gaf lezingen in vele landen, was politiek actief, zette zich in voor de vrouwenbeweging, arbeidersrechten, het pacifisme en het socialisme en zamelde geld in voor de blindenorganisatie American Foundation for the Blind.

Wie de geschiedenis van Helen Keller wat kent weet dat zij en Anne Sullivan elkaars compagnon zullen blijven voor meer dan 50 jaar. Het paar bleef levenslange metgezellen en toen Anne stierf in 1936, hield Helen haar hand vast. Annes as werd begraven in de National Cathedral in Washington D.C., waardoor ze de eerste vrouw was die op deze manier werd erkend voor haar prestaties.

Helens grootste teleurstelling was het feit dat ze nooit op een ‘normale’ manier heeft kunnen spreken.

 

 

• The Story of my Life door Helen Keller
• Helen Keller | Biography & Facts | Britannica
• Biography | American Foundation for the Blind (afb.org)

Het temmen van de feeks*

Na de Amerikaanse verkiezingen in 2008 schreef ik kort iets van me af m.b.t. Hillary, je weet wel Hillary zoals in Rodham Clinton.  Ik was een beetje down omdat ze het presidentschap niet haalde.  Ach, ik weet het wel, er waren (en zijn) heel wat tegenkantingen over haar doen en laten maar is de politieke lei van anderen zo onbeschreven.  Ik denk het niet.  Hillary is gedisciplineerd, georganiseerd, inhoudelijk sterk en heeft ervaring als staatsvrouw. Wat dat betreft moet ze zeker niet onderdoen voor de andere kandidaten, meer nog, misschien stak ze er wel bovenuit.  De manier waarop ze in 2016 werd getackled was bij momenten niet enkel unfair maar ook onfatsoenlijk.

Gelijke beloning voor gelijk werk, eisen voor betaald ziekteverlof en het idee van wat ‘vrouwenissues’ zijn, kregen weerklank sinds Hillary Clinton voor het eerst in het openbare leven verscheen.  Mijn prijst Jill Biden nu omdat ze haar beroep als lerares zal blijven uitoefenen terwijl ze First Lady is, men vergeet gemakshalve dat Hillary Rodham Clinton haar hierin al voorging.

Als ze haar mening gaf over kwesties, werd Hillary afgeschilderd als een onbezonnen en onaangename ‘feministe’. Wanneer ze zich inzet(te) om die stereotypen te verzachten, werd ze verweten een een kameleon te zijn die bereid was alles te zeggen of te doen om haar politieke belangen of die van haar man te bevorderen.  First ladies worden verondersteld hun echtgenoten te ondersteunen en niet te veel eigen mening of actie te etaleren. Zelfs met het symbolische witte overwinningspak vernoemt men Kamala Harris en first lady’s als Michelle Obama en Jackie Kennedy en slagen sommigen erin hààr vakkundig dood te zwijgen. 

En toch, tegen alle verwachtingen in creëerde Hillary door haar houding en ambitie meer scheuren in het Amerikaanse ‘presidentiële’ glazen plafond dan welke vrouw tot nu toe. Ze haalde meer dan 65 miljoen stemmen en meer nog, haar stemmenaantal was hoger dan dat van Bill Clinton, George Bush, Ronald Reagan, Donald Trump en Barack Obama bij zijn tweede keer. Ook al moet het ultieme politieke glazen plafond der Amerikaanse presidenten nog worden verbrijzeld,  Kamala Harris komt als (1e) vice-presidente aardig in de buurt en dat is gedeeltelijk dankzij de volgehouden ambitie van Hillary. Ze verdient het daarom om met trots te worden geprezen als een van de belangrijkste vrouwen in onze tijd die plaveide aan de weg van van Amerika’s eerste vrouwelijke (vice-)president.

Het is perfect aanvaardbaar dat ze niet in een persoonlijke ideologie past.  Het zou echter sieren dat ze voor haar inzet een zekere erkenning krijgt. Ere wie ere toekomt dus, als het goed is moet men dat ook durven zeggen. Het wordt tijd dat men dat eens openlijk toegeeft. 

TIP : HILLARY, vierdelige documentaire van Regisseur Nanette Burstein. Ik zag hem 2 keer en als hij nog eens voorbij komt zal het een 3e worden.  Leerrijk op meerdere vlakken.

* In Het temmen van de feeks worden alle vrouwenrollen door mannen en alle mannenrollen door vrouwen gespeeld. (Toneelschuur Producties)

 

 

Either you love her or you hate her

Zo is dat denk ik met Hillary Rodham (Clinton), je bent voor haar of je bent tegen haar, ze roept hevige reacties op bij haar tegenstanders. Dat gebeurt al eens meer met sterke vrouwen, of met vrouwen die durven uitkomen voor haar mening, haar ambitie.

Vandaag heeft Hillary, na 6 maanden verbeten campagne-voeren, de strijdbijl neergelegd (nee, nog niet echt begraven !) en haar steun toegezegd aan Barack Obama. Een korte analyse door Johan Depoortere (vrt nieuws) op de vraag waarom ze verloren heeft zegt hij dat Hillary een aantal strategische fouten maakte, een campagne voerde die rammelde en dat Bill Clinton een belangrijke deel van haar verlies op zijn conto mag schrijven door de domme uitlatingen die hij deed en waarvoor hij zich ook publiekelijk moest excuseren.

Bill Clinton is niet aan zijn proefstuk toe wat publiekelijke verontschuldigingen betreft. Wat het dit keer nog ergerlijker maakt is dat de ambitie waarvoor Hillary zich haar hele leven heeft ingezet, waarvoor ze een aantal publiekelijke vernederingen moest ondergaan omdat Bill zijn hormonen achterna liep… die droom is deze week (even) in rook opgegaan. Zoals zoveel vrouwen heeft ze ‘haar lot’ enigszins verbonden aan een (haar) man en zoals zoveel vrouwen heeft ze hiermee op een verkeerd paard gewed.

Op dit ogenblik roept ze haar kiezers op om zich achter Obama te scharen en velen vragen zich af welke beloning ze daarvoor voor zichzelf heeft afgedwongen.  Ik zeg, ze zou maar gek zijn als ze dat niet deed ! Zo werkt dat tenslotte in de politiek, ook bij de heren.

doorklikken voor bio van de voormalige first-lady

Vrouwen en humor

We hebben het allemaal al wel eens gehoord of gelezen, vrouwen zouden geen/weinig humor hebben.  Comédiennes zijn schaars en de weinige witte raven zouden een ander niveau hebben dan hun mannelijke evenknieën.  Wel, ik zou er een boompje kunnen over kunnen opzetten maar ga dat niet doen.  In plaats daarvan laat ik de -al dan niet argeloze- surf(er)ster meegenieten van dit filmpje.  Wie goed kijkt herkent wellicht Karin Bloemen en Angela Groothuizen !

Melanie Lee

‘Als vrouw kamp je met een enorm schuldgevoel: als je op je werk bent, wil je eigenlijk thuis zijn bij je kinderen. En als je thuis bent, voel je je schuldig omdat je niet op je werk bent.’ 

Dit citaat komt van Melanie Lee, doctor in de moleculaire genetica en hoofd van de afdeling onderzoek en ontwikkeling (R&D) van UCB Celltech. Melanie is van mening dat vrouwen op een andere manier gemanaged moeten worden dan mannen.  Medewerkers worden nl. volgens haar nog al te vaak geëvalueerd louter op hun aanwezigheid en niet op hun prestaties.  Dat is typisch mannelijk, en omdat een dag van een vrouw anders gestructureerd is dan die van een man, werkt het systeem nadelig voor vrouwen in het nadeel.  Volgens Lee willen vrouwen eerst de kinderen wegbrengen en later op de dag ook weer gaan halen als de school uit is.  Vaak pikken vrouwen de werkdraad (ook voor de job) weer op later op de avond.  Een goede manager zou dat moeten kunnen inschatten en valoriseren dat een vrouw niet alleen op kantoor of op het bedrijf werkt want het zijn uiteindelijk de prestaties die tellen. 

Nog belangrijk is het volgens Melanie Lee dat vrouwen leren om te gaan met wat ze het typisch mannelijk ‘alfa-gedrag’ van mannen op de werkvloer noemt.  Als voorbeeld noemt ze de vergadercultuur waarbij mannen onder elkaar wel eens beginnen te roepen.  Ze raadt vrouwen aan niet te wachten om in een dergelijke discussie tussenbeide te komen tot hun frustratieniveau zo hoog is dat ze zelf beginnen te schreeuwen maar om in dergelijke situaties op tijd, en op een kalme manier, te reageren. Nog een voorbeeld is het Boys-will-be-boys-specifieke gevoel voor humor van de mannelijke collega’s als ze onder elkaar zijn.  Vrouwen moeten dit niet aanmoedigen, maar moeten er ook niet tegen ingaan of er boos om worden, want dat werkt contraproductief. 
Verder kunnen, volgens haar, een aantal maatregelen kunnen volgens haar een positieve invloed hebben op de werksituatie van/voor vrouwen : de oprichting van een vrouwennetwerk, mits begeleiding wel te verstaan.  Daarvoor hebben ze op haar bedrijf al vier fundamentele principes vastgelegd.  Specifieke training voor vrouwen -op het vlak van assertiviteit, een mentoringprogramma, de verbetering van de work-life balance d.m.v. ‘diensten op het werk’ (strijkdienst e.d.), goede technologische infrastructuur om thuis werken mogelijk te maken. En ten slotte, last but not least, de nadruk leggen op prestatiemanagement, in plaats van op aanwezigheidsmanagement. 

Zelf ben ik het met verschillende van haar standpunten niet echt eens.  Ik kan me perfect vinden in de stelling dat er meer zou moeten gekeken worden naar prestaties i.p.v. naar aanwezigheid (alhoewel dit natuurlijk slechts voor een uitgelezen aantal jobs kan).  Echter, ik zou graag zien dat het niet enkel leidt tot het creëren van ruimte voor vrouwen om de kinderen naar school te brengen maar dat het eveneens geldt voor mannen/vaders.

Dat vrouwen niet moeten ingaan tegen het boys-will-be-boys-specifieke gevoel voor humor vind ik een ander paar mouwen; zo lang er in vergaderingen/raden geen behoorlijk evenwicht is tussen de geslachten zal er aan deze gang van zaken weinig veranderen.  Moeten vrouwen –indien ze ondervertegenwoordigd zijn- het principe ‘ik stond er bij en ik keer er naar’ blijven hanteren ?  Daar heb ik grote vraagtekens bij. 

Tot slot het thuiswerken dan.  Het wordt vooral vrouwen voorgeschoteld als dé oplossing voor de combinatievan werk en gezin, van werk en vrije tijd, van werk en privé-leven.  Echter, in de bestaande maatschappelijke context, zonder culturele veranderingen en veranderingen in de machtsverhoudingen, bevestigd het enkel de traditionele rolpatronen, die samen gaan met een gesegregeerde arbeidsmarkt.  Traditionele maatschappelijke denkbeelden zijn taai : nog al te vaak vindt men het in de relationele omgang normaal dat vrouwen hun recent verworven rechten maar moeten verzoenen met hun ‘klassieke plichten’. Geen positieve zaak voor vrouwen dus.  

Ook uit het interview met Melanie Lee blijkt nog maar eens dat de samenleving er maar niet in slaagt het gezinsvriendelijke open te trekken naar de mannelijke helft van de bevolking en ook hen op grotere schaal minder uren te laten werken.  Ik zie de thuiswerkdag voor de vrouw al gevuld met snippers job,snippers huiswerk, snippers kinderopvang, dagen en avonden lang met als gevolg dat de privésfeer erbij inboet. 
Oplossingen voor het combinatievraagstuk liggenvoor mij eerder in voldoende goede collectieve voorzieningen en korter werken voor iedereen.