is misschien wel de knuppel in het hoenderhok. Die ‘knuppel’ ben ik (weer een keer) vandaag…. Mijn eigen moeder zei het vroeger al. Ik weet dat het haar soms pijn deed. Uit liefde voor haar besteedde ik wel aandacht aan de dag zoals zij dacht dat ze het graag had (lees dit twee keer), op de traditionele manier dus. Maar op haar manier heeft ze zaadjes gelegd om soms eigenzinnige keuzes te maken, zonder dat ze dat zo besefte, zonder dat ze zo benoemd had willen zien, vanuit de beperkingen die zij uit haar jeugd en haar eigen leven duidelijk had aangevoeld. De wereld en de tijdsgeest waarin ik opgroeide en jong-volwassene werd hebben de rest gedaan.
Nu ben ik dé (inmiddels ‘oudere’) moeder en, for the record, heb voor mij persoonlijk nooit aan moederdagviering gedaan. Over het waarom ga ik dit keer niet beginnen, dat zal wel duidelijk zijn voor wie dit blog (al) eens doorstruint. Vandaag vraag ik wel graag aandacht voor wat de dochter hieronder zo treffend verwoordt en ook voor de geschiedenis van deze dag.
Blauwkous 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.